Το ζήτημα των αποσκευών

Σε αυτό τον κόσμο, όλοι έχουν την ιστορία τους. Καλή, κακή, αδιάφορη, όμορφη, όπως και να έχει όλοι έχουν την ιστορία τους.
Δεν είμαστε πια παιδάκια.
Δεν είμαστε πια ελεύθεροι από νοητικούς περιορισμούς.
Δεν είμαστε πια αυθόρμητοι.
Άλλο λίγο και δεν θα είμαστε πια Άνθρωποι.
Κατανοητό αυτό κι αναμενόμενο, αν και μη επιτρεπόμενο. Το μόνο που με βασανίζει είναι το "ζήτημα των αποσκευών" όπως μ'αρέσει να το ακούω. Θα το εκθέσω σύντομα αλλά δεν θα το αναλύσω, άλλωστε κι η δική μου ανάλυση απλά μια άποψη θα ήταν που δεν την χρειάζεστε, είμαι σίγουρος ότι θα έχετε τη δική σας!
Ας φανταστούμε τη ζωή μας σαν ένα ταξίδι, με εμάς στο ρόλο του τουρίστα και κάθε νέο άνθρωπο που γνωρίζουμε σαν ένα ξενοδοχείο. Κάποια είναι μεγάλα κι εντυπωσιακά, κάποια λιτά κι απέρριτα, σε κάποια μένουμε για πολύ, σε κάποια για λίγο. Το θέμα είναι ότι όσο αλλάζουμε ξενοδοχεία, κρατάμε τις αναμνήσεις, τις χαρές και τις λύπες κι όλα τα άλλα συναισθήματα που μας έχουν αφήσει τα προηγούμενα καταλήμματά μας. Αυτές είναι οι αποσκευές μας.
Κι όσο μεγαλώνουμε κι επισκεπτόμαστε όλο και περισσότερα ξενοδοχεία οι βαλίτσες μας πληθαίνουν και γίνονται όλο και πιο βαριές. Το ταξίδι γίνεται όλο και πιο επίπονο, τα χέρια μας όλο και πιο κουρασμένα απ'το κουβάλημα, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να αποφασίζουν να μείνουν σε κάποιο ξενοδοχείο κι ας μην τους παρέχει όλα αυτά που θέλουν, από φόβο μήπως και λόγω των αποσκευών δεν αντέξουν να βγάλουν την απόσταση μέχρι το επόμενο ξενοδοχείο, από αγωνία μήπως και το επόμενο οίκημα δεν χωράει τα πράγματά τους. Το "ζήτημα των αποσκευών" είναι το εξής: Αν κάποια στιγμή σταματήσουμε, αφήσουμε κάτω τις βαλίτσες και τις ανοίξουμε θα ανακαλύψουμε ότι είναι άδειες,κενές...τόσο απλά.
Κι ο νοών νοείτω...

Το παράδοξο

Όπως και Πάνω έτσι και Κάτω.
Αυτό τώρα τι πα' να πει;
Ότι όλα είναι ίδια;
Ότι όλα είναι όμοια;
Ότι όλα είναι ίσα;
Κι αν είναι όλα ίδια τότε γιατί βλέπω μέρα και νύχτα;Αν είναι όλα όμοια γιατί παραμένω αθεράπευτα ερωτευμένος με την πανσέληνο ενός Αυγούστου κι όχι με την υγρασία που σου τρυπάει τα κάκκαλα το Δεκέμβρη;Αν όλα είναι ίσα γιατί ο ένας μου φίλος μένει σε ένα κλουβί 25 τετραγωνικών μέτρων ενώ ο άλλος σε μια βίλλα;
Από την άλλη,το Πάνω με το Κάτω, αν δεν είναι ίδια,όμοια κι ίσα εξακολουθούν να έχουν μια φοβερή σύνδεση.
Μπορεί το ένα να είναι το ακριβώς αντίθετο του άλλου αλλά ταυτόχρονα το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Παράξενο πράγμα ρε παιδί μου.
Κάτι εντελώς αντίθετο με κάτι άλλο να μην μπορεί να νοηθεί χωρίς την ύπαρξη αυτού του "μισητού" άλλου.
Η παλιά ιστορία με το πως το σκοτάδι δεν υπάρχει χωρίς φώς και τούμπαλιν.
Μπορεί κάποιος να μου πει πως τελειώνει αυτή η ιστορία;
Ή απλά έχουμε αποδεχτεί το παράδοξο γιατί δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε το Αληθινό;
Έχω την εντύπωση ότι δεν είμαστε τόσο περιορισμένοι όσο νομίζουμε,αλλά μόνο την εντύπωση για την ώρα.
Την εντύπωση κι αυτή τη φράση κολλημένη στο μυαλό μου.
Όπως και Πάνω έτσι και Κάτω...

ΥΓ. Αναρωτιέμαι στο σύμπαν πιο είναι το Πάνω και πιο το Κάτω;