Το ζήτημα των αποσκευών

Σε αυτό τον κόσμο, όλοι έχουν την ιστορία τους. Καλή, κακή, αδιάφορη, όμορφη, όπως και να έχει όλοι έχουν την ιστορία τους.
Δεν είμαστε πια παιδάκια.
Δεν είμαστε πια ελεύθεροι από νοητικούς περιορισμούς.
Δεν είμαστε πια αυθόρμητοι.
Άλλο λίγο και δεν θα είμαστε πια Άνθρωποι.
Κατανοητό αυτό κι αναμενόμενο, αν και μη επιτρεπόμενο. Το μόνο που με βασανίζει είναι το "ζήτημα των αποσκευών" όπως μ'αρέσει να το ακούω. Θα το εκθέσω σύντομα αλλά δεν θα το αναλύσω, άλλωστε κι η δική μου ανάλυση απλά μια άποψη θα ήταν που δεν την χρειάζεστε, είμαι σίγουρος ότι θα έχετε τη δική σας!
Ας φανταστούμε τη ζωή μας σαν ένα ταξίδι, με εμάς στο ρόλο του τουρίστα και κάθε νέο άνθρωπο που γνωρίζουμε σαν ένα ξενοδοχείο. Κάποια είναι μεγάλα κι εντυπωσιακά, κάποια λιτά κι απέρριτα, σε κάποια μένουμε για πολύ, σε κάποια για λίγο. Το θέμα είναι ότι όσο αλλάζουμε ξενοδοχεία, κρατάμε τις αναμνήσεις, τις χαρές και τις λύπες κι όλα τα άλλα συναισθήματα που μας έχουν αφήσει τα προηγούμενα καταλήμματά μας. Αυτές είναι οι αποσκευές μας.
Κι όσο μεγαλώνουμε κι επισκεπτόμαστε όλο και περισσότερα ξενοδοχεία οι βαλίτσες μας πληθαίνουν και γίνονται όλο και πιο βαριές. Το ταξίδι γίνεται όλο και πιο επίπονο, τα χέρια μας όλο και πιο κουρασμένα απ'το κουβάλημα, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να αποφασίζουν να μείνουν σε κάποιο ξενοδοχείο κι ας μην τους παρέχει όλα αυτά που θέλουν, από φόβο μήπως και λόγω των αποσκευών δεν αντέξουν να βγάλουν την απόσταση μέχρι το επόμενο ξενοδοχείο, από αγωνία μήπως και το επόμενο οίκημα δεν χωράει τα πράγματά τους. Το "ζήτημα των αποσκευών" είναι το εξής: Αν κάποια στιγμή σταματήσουμε, αφήσουμε κάτω τις βαλίτσες και τις ανοίξουμε θα ανακαλύψουμε ότι είναι άδειες,κενές...τόσο απλά.
Κι ο νοών νοείτω...